بابا ما انسان هستیم و باید به انسانیت خود احترام بذاریم. در قدیم هم انسانها (حتی بی دین ها) تمام مدت کار نمی کردند. وقتهایی را برای استراحت، خانواده، تفکر در مورد دنیا و خالق آن، عبادت و تفریح داشتند. اما الان جامعه و جمع استعماری به ما می گویند که فقط کار کنید. اگر کار نکنید از جامعه و تحول و پیشرفت عقب می مانید. ارزش خود را از دست می دهید!؟؟؟؟؟؟؟ و .... . بابا به کجا چنین شتابان. بذارید خودمان تعیین کنیم چطور زندگی کنیم. ما کار را برای زندگی کردن و لذت بردن از زندگی می خواهیم. تعالی و ارزش ما در پول و ثروت و تمام تعاریفی که به خورد ما می دهید نیست. چه کسی می گوید که مردم در آمریکا که در این موارد بسیار پیشرفته است، لذت بیشتری از زندگی می برند. لذت بردن از زندگی را هم آنها برای ما تعریف می کنند!!!!! بیایید به سرشت انسانی خود برگردیم. درست است بی پول نمی شود زندگی کرد اما بدانید در این جامعه به یاد داده اند که پول هدف است نه وسیله.

موضوع بعدی هم در خصوص مراسم مذهبی می باشد که یک مطلب از سایت الف را می گذارم:

کد مطلب: 152472
تکریم یا تخریب اسلام؟
پاسخی به ادعایِ عزاداری مساوی با افسردگی
محمدحسین اعتزازیان، 6 اردیبشهت 91
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۶ ارديبهشت ۱۳۹۱ ساعت ۱۲:۰۷
چندوقت پیش در یکی از هفته نامه های اصفهان مطلبی با این تیتر خواندم: شکل گیری دهه های عزاداری ؛ تکریم یا تخریب اسلام؟

مطلب ، خیلی عوامانه نوشته شده بود آنقدر که در خودِ آن، تناقض های متعدد وجود داشت. از مردم کوچه و بازار نقل قول کرده بود و ...مطلب درج شده برایم اهمیتی نداشت. یک مطلب در یک هفته نامه ی محلی آنقدر دیده نمی شود که باعث پیدایش انحراف در سطح جامعه شود.مسئله ی مهم تر تفکری بود که باعث نوشتن آن شده بود. تفکری که متاسفانه در میان مردم ما مخصوصا در این چند سال به شدت رواج پیدا کرده است.

عزاداری = افسردگی = اسلام

یکی از آن دروغ هایی که آنقدر جدی گفته می شود که همه باورمی کنند، این است که عزاداری مساوی با افسردگیست. معمولا در این موارد هیچ دلیل مستند و منطقی گفته نمی شود.

۱- اگر عزاداری مساوی با افسردگی باشد باید در ماه هایی مثل محرم و صفر مردم افسرده و بداخلاق باشند.طبعا در یک جامعه ی افسرده ناهنجاری ها ، جرم و جنایت ها بیشتر است. چگونه است که همیشه آمار جرم و جنایت و دزدی و به طور کلی ارتکاب گناه در ماه محرم - که سراسر عزاداری است – کاهش چشمگیر دارد؟ این کاهش هم مربوط به امسال و سال پیش نیست. قبل از انقلاب و در گذشته نیز چنین بوده است.

۲- اگر عزاداری و گریه برای مصائب آل الله(ع) مساوی افسردگی است چرا در احادیث و اخباری که از ائمه(ع) نقل شده است به عزاداری و گریه برای مصائب ائمه(ع) سفارش شده است؟مگر می شود معصومین(ع) مسلمانان را به امری کسل کننده سفارش کنند؟ علاوه بر این مگر آن بزرگواران- که مصداق انسان کامل و معصوم از خطا و اشتباه بودند- برای مصیبت های دیگر ائمه(ع) عزاداری نمی کردند؟ مگر در احادیث از ائمه(ع) نقل نشده است که هرگاه یاد مصائب حضرت زهرا(س) می شد گریه می کردند؟

۳- به اطراف خود نگاه کنیم. جامعه ی ما - که هر سال بیش از چند ماه عزادار مصائب ائمه ی معصومین(ع) است – افسرده تر است یا جوامع غربی؟ جوامعی که هیچ عزاداری برای آن ها تعریف نشده است.قشر مذهبی ما افسرده ترند یا قشر لامذهب؟

۴- مسئله ی مهمتر اینکه در عقاید مذهبی شیعه اصلا افسردگی جایی دارد؟ شیعه مصیبت حضرت زهرا(س) را یادآور می شود تا بداند که سکوت و بی تفاوتی مردم در برابر آن، باعث مصائب بعدی کربلا شد. شیعه مصائب گذشته ی خود را تجربه ای برای آینده می داند.آینده ای که از آنِ حکومت عدل جهانی حضرت مهدی (عج) است.

ترس از نگاه دشمن
تمسخر ناشی از جهل است. فرد جاهل به جای تفکر و تعقل تمسخر می کند.طبیعی است کسانی که نسبت به معارف اسلام جاهلند مسلمانان را تمسخر می کنند.طبیعی است کسی که نه امام حسین (ع) را می شناسد و نه کربلا را و نه اصلا می داند امام یعنی چه و برای چه امام آمده است و اصلا چه نیازی به وجود امام است، حادثه ی کربلا برایش بیش از یک داستان جالب ارزش ندارد.وقتی می بیند که مسلمانان۱۴ قرن برای این حادثه گریه می کنند تعجب می کند.جواب تمسخر عقب نشینی نیست. جواب تمسخر ، استدلال صحیح و عقلانی است. اگر قرار بود تمسخر دشمنان اسلام، مسلمانان را از حرکت بازدارد هیچگاه تمدن اسلامی شکل نمی گرفت.مگر دشمنان اسلام، مسلمانان صدر اسلام را تمسخر نمی کردند؟ مگر دشمنان ائمه (ع) ایشان را تمسخر نمی کردند؟ در همه ی عصرها اسلام برای جاهلان مسخره بوده است.اما زمانی این جاهلان در اقلیت بوده اند و جرئت اظهار نظر نداشته اند و زمانی در اکثریت بوده اند و بی پروا مسلمانان را تمسخر می کردند.تمسخر برای کسی ترسناک است که منطق نداشته باشد. کسی که منطق دارد از تمسخر دشمنان به هیچ وجه نمی ترسد.جالب است در همان هفته نامه و درست در همان صفحه که آن مقاله ی کذایی نوشته شده بود مطلبی درباره ی ترس آمده بود.حضرت علی (ع) می فرمایند: در راه خدا از سرزنش هیچ نکوهش گری مترسید که او(خدا) شما را در برابر هر کس که بخواهد به شما گزندی برساند و ستمی روا دارد محافظت می کند.در روایت دیگری نترسیدن از ملامت دیگران، یکی از سه رکن کامل شدن ایمان معرفی شده است.

دهه های عزاداری من درآوری است!
یکی دیگر از شبهاتی که همیشه مطرح می شود این است که چرا زمان هیچ کدام از ائمه ی معصوم(ع) عزاداری در این دهه ها (دهه های محرم و صفر و دهه ی فاطمیه و ...) مرسوم نبوده است؟

زمان هیچ یک از معصومین (ع) ، خلفای زمان آزادی عمل- در این حد که مجالس بزرگ عزاداری برای مصائب ائمه ی قبل از خود برگزار کنند - به آن ها نمی دادند.زمان حضرت علی(ع) آنقدر فضای خفقان و وحشت در جامعه حکمفرما بود که حضرت زهرا(س) وصیت کردند بدن مبارکشان پس از شهادت شبانه دفن شود.آیا در این فضا اهل بیت پیامبر(ص) می توانستند آشکارا عزاداری کنند؟بقیه ی ائمه ی معصومین نیز به دست خلفا شهید می شدند، در چنین شرایطی اصلا آزادی برای عزاداری و یا برگزاری هرگونه جلسه ی عمومی از طرف ائمه (ع)، وجود نداشت.چه برسد به اینکه این عزاداری ها بخواهد یک ماه به طول بیانجامد.

علاوه بر این اگر قرار باشد نام هر کاری که زمان معصومین(ع) (به خاطر تقیه و مسائل دیگر) انجام نشده و هم اکنون انجام می شود «من درآوری» گذاشت و با این نام، آن عمل را تمسخر نمود، قسمت زیادی از رساله های همه ی مراجع عظام من درآوری است. مگر زمان ائمه(ع) مسئله ی نماز خواندن در هواپیما، بیمه و .. مطرح بود؟طبیعی (و البته شرعی) است که علما برای این مسائل راه حل هایی (با استفاده از قرآن و عترت) پیدا می کنند.

مگر اسلام شادی ندارد؟

اگر از بُعد دیگر بخواهیم به این مسئله نگاه کنیم این سوال مطرح می شود که مگر اسلام شادی ندارد؟

علاوه بر تفریحات سالم که در اسلام حلال و بعضی مواقع به آن سفارش شده، در مناسبت های اسلامی به همان مقدار که عزاداری هست اعیاد مذهبی هم وجود دارد.اعیاد غدیر ،قربان، فطر، مبعث و همچنین ایام ولادت معصومین(ع) همه از اعیاد اسلامی اند.این مسئله هیچ ربطی به عزاداری و ایام سوگواری ندارد و هیچکدام نفی کننده ی دیگری نیستند.

والسلام